De naoorlogse stad is het negatief, de omkering, van de vooroorlogse volgepakte, ongezonde, sociaal onrechtvaardige, maar wel dynamische en intensieve stad. De vastomlijnde patronen uit de jaren 50 en 60 zijn onlosmakelijk verbonden met de ideaaltypische maatschappij uit die tijd, gestold in de rustige, groene, open en comfortabele tuinstad. De functioneel opgezette gesloten centra van deze na-oorlogse wijken missen de bindende identiteit die traditionele centra hebben.
De huidige grote transformatie in de Tuinstad gaat over het omgaan met de hedendaagse woonvraag en het creëren van een nieuwe open centraliteit en identiteit. De opgave zit dan ook niet in het vasthouden aan de vorm van die tijd maar in het zoeken naar een hernieuwde duurzame stedelijkheid geënt op een nieuwe interpretatie van de collectieve ruimte en een nieuwe identiteitsverschaffende centraliteit.